کد مطلب:153789 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
وصیت معاویه در مورد حسین
معاویه در نیمه ی رجب سال 60 هجری درگذشت و یزید را به جانشینی خود تعیین نمود و هنگام مرگ به وی وصیت و نصیحت نمود به این كه: من گردن گردنكشان را برای تو خاضع ساختم و شهرها را برایت محكم و ثابت و پا بر جا نمودم و سلطنت را برای تو طعمه قرار دادم اما از سه نفر درباره ی تو می ترسم كه با تو مخالفت نمایند و از در منازعت درآیند، یكی عبدالله بن عمر و دیگری عبدالله بن زبیر و حسین بن علی است.
اما عبدالله بن عمر بن خطاب با تو خواهد بود او را ملازم خود گیر و طردش منمای اما عبدالله بن زبیر او همانند شیری كه بر شكارش حمله ور می شود به تو حمله خواهد كرد و همانند روباهی كه با سگ به مكر و خدعه می پردازد با تو معامله خواهد نمود پس اگر بر او پیروز گشتی بند از بندش جدا ساز.
و اما الحسین فقد عرفت حظه من رسول الله و هو من لحم رسول الله و دمه و قد علمت لا محالة ان أهل العراق سیخرجونه الیهم ثم یخذلونه و یضیعونه، فان ظفرت به فاعرف حقه و منزلتة من رسول الله و لا توأخذه بفعله، و مع ذلك فان لنا به خلطة و رحما و ایاك ان تناله بسوء او یری منك مكروها.
«و اما حسین پس بتحقیق می دانی بهره و نصیب او را از رسول خدا و او از گوشت و خون رسول الله است و همچنین می دانی كه مردم عراق لا محاله او را به سوی خود فرامی خوانند آنگاه پشت به او خواهند كرد و او را بی كس و تنها خواهند گذاشت و در حقش جفا خواهند نمود پس وقتی بر او ظفر یافتی و پیروز گشتی مقام و منزلتش را در نزد رسول خدا بیاد آر و بكردارش مؤاخذه مكن، بعلاوه این كه او از خویشاوندان رحمی ما است و بپرهیز از اینكه بدی به او برسانی یا عمل زشتی از تو مشاهده نماید» [1] .
اما عبدالله بن عمر بن خطاب با تو خواهد بود او را ملازم خود گیر و طردش منمای اما عبدالله بن زبیر او همانند شیری كه بر شكارش حمله ور می شود به تو حمله خواهد كرد و همانند روباهی كه با سگ به مكر و خدعه می پردازد با تو معامله خواهد نمود پس اگر بر او پیروز گشتی بند از بندش جدا ساز.
و اما الحسین فقد عرفت حظه من رسول الله و هو من لحم رسول الله و دمه و قد علمت لا محالة ان أهل العراق سیخرجونه الیهم ثم یخذلونه و یضیعونه، فان ظفرت به فاعرف حقه و منزلتة من رسول الله و لا توأخذه بفعله، و مع ذلك فان لنا به خلطة و رحما و ایاك ان تناله بسوء او یری منك مكروها.
«و اما حسین پس بتحقیق می دانی بهره و نصیب او را از رسول خدا و او از گوشت و خون رسول الله است و همچنین می دانی كه مردم عراق لا محاله او را به سوی خود فرامی خوانند آنگاه پشت به او خواهند كرد و او را بی كس و تنها خواهند گذاشت و در حقش جفا خواهند نمود پس وقتی بر او ظفر یافتی و پیروز گشتی مقام و منزلتش را در نزد رسول خدا بیاد آر و بكردارش مؤاخذه مكن، بعلاوه این كه او از خویشاوندان رحمی ما است و بپرهیز از اینكه بدی به او برسانی یا عمل زشتی از تو مشاهده نماید» [1] .
[1] بحار ج 44/ ص 311 - حيات الامام الحسين ج 2/ ص 236 - كامل ابن اثير ج 4 / ص 6 طبري ج 7 / ص 196 و 217 - ينابيع الموده ص 333.